TC devleti ekonomik ve siyasi krizinin derinleşmesiyle birlikte yönetememe krizine çözüm olarak asker ve polis gücüne değişik biçim ve isimlerle yeni takviyeler yapmakta. 2018 yılı genel seçimleri öncesinde Ankara’da kurulan Takviye Hazır Kuvvet Polis Birimi’nin İçişleri Bakanı SS’nin talimatıyla İstanbul’da da kurulmasına karar verildi. İlk etapta 500 polisle işe başlayacak olan birimde ihtiyaç duyulduğunda bu sayı arttırılacak. Ve yine ihtiyaç dahilinde polisler, başka bölge ve illerde de görev alabilecek. Devletin ihtiyaç duyduğu her alanda görevlendirilecek olan bu birim, geniş yetkilerle donatılırken, eğitimlerinin de özel olarak ele alınacağı ifade ediliyor.
Devletin mevcut polis sayısının arttırılmasının yanı sıra, emekçi mahallelerde kurduğu karakollarla yetinmeyerek, polis yetkileriyle donatılan bekçiler “ordusunu” kurdu. Emekçi mahallelerin yanı sıra şehrin merkezi yerlerine konumlandırılan bekçiler devletin yedek silahlı gücü olarak görev yapmaktadır. Kurulduğu günden bugüne uyguladığı şiddet görüntüleri ile gündeme gelen bekçiler de ihtiyaç duyulduğu durumda farklı görevlerde de kullanılabilecek yedek bir devlet gücü olarak konumlandırılmaktadır. Halka uyguladığı şiddetle kısa sürede teşhir olan bu ve benzeri silahlı güçlerin sokaklara salıverilmesinin esas hedeflerinden biri halkı korku ile sindirerek teslim almaktır. Bunların bir diğer hedefi ise olası toplumsal patlamalara hazırlık olarak da değerlendirilebilir.
Sistemin içinde debelendiği kriz pandemi ile birlikte derinleşmiş, emperyalist-kapitalist ülkeler başta olmak üzere yarı-sömürge ülkelerde, hem devletin kendi asker ve polis gücü çoğalmış, hem de devletin şovenizm zehri ile yaygınlaştırmaya çalıştığı saldırıların ve katletmelerin art arda örnekleri yaşanmıştır. ABD’de siyahilerin katledilmesine eklenen diğer emperyalist ülkelerdeki katletme örnekleri tesadüf değildir. Bir sistem politikası olarak yapılan bu katliamların tüm dünyaya verdiği mesaj sadece katledilenin ölüm çığlığı değil, aynı zamanda bu çığlığın patlattığı isyan ve başkaldırı olmuştur.
Ülkemizde de faşizm tüm gücü ile topyekün saldırmaktadır. Sistemlerini ayakta tutmak için gelinen aşamada başka bir şansları da bulunmamaktadır. Silahlı ve tam yetkiyle donattıkları güçlerle daha fazla saldırıya hazırlanmaktalar. İşçi sınıfı ve emekçilerin içinde bulundukları üretim ve yaşam koşulları, “adalet” talebiyle başlattığı ölüm orucu eyleminin 238. gününde ölümsüzleşen Ebru Timtik’in cenaze töreni, devlet destekli yaşanan tecavüz örnekleri ve tecavüzcülerin bizzat devlet tarafından sahiplenilmesi, Barış Atay’ın SS tarafından hedef gösterilmesi, ardından sokak ortasında dövülmesi, Ebru Timtik için anma düzenleyen baronun hedef tahtasına konulmasının ardından, barodan Ebru Timtik’in pankartının indirilmesi ve önünde TGB’ye açıklama yaptırılması gibi sıralanacak bir dizi gelişme halkın belleğinde kayıt altına alınmaktadır.
Çeşitli nedenlerle patlak veren öfke kendini polisin sıktığı merminin ve gaz bombasının üzerine öfkeyle yürümesi, bir yoksulun mısır tezgahına el konulduğu için hiç tereddütsüz intihar etmesi, kazanılmış hakların gasbına dönük alınan grev kararları halkın biriken öfkesinin dışa vurum örnekleridir. Devletin dizginlerinden boşalırcasına gerçekleştirdiği saldırıların, halk üzerinde yarattığı etki ve karşılık, güçlü değil zayıftır. Ancak bu gerçek bugünkü mevcut durumda böyledir ve bu durumun esas nedeni kitlelerin örgütsüzlüğüdür.
Tek tek parçalarda biriken öfkenin; birleşmesi, kaynaşması, en önemlisi örgütlenmesi, gerçek hedefe yürünmesi görevi bizim omuzlardadır. Devlet bugün alabildiğine teşhir olmuş ve teşhir olmaya da devam etmektedir. Devletin her sıkıştığında müjdelediği gaz da dahil olmak üzere her taraftan dökülen sistem toparlanamamaktadır. Hiçbir müjde her taraftan patlak veren sistemi toplamaya yetmediği gibi, hiçbir müjde halkın yoksulluğuna çare değildir. Yoksul halk, bu gerçeğin; sistemin hiçbir hamlesinin kendilerini yoksulluktan kurtarmayacığının, -bu hamlelerin bir avuç sömürücüyü daha da zenginleştireceğinin farkındadır.
Halkın kendi yaşamından çıkardığı sonuçlar değiştirme gücünü ve iradesini açığa çıkarmaya yetmemektedir ve komünist ve devrimcilerin rolü de burada açığa çıkmaktadır. Devletin niteliğine dair her gün biriken yığınca örnek vardır ve bunların tümü kitlelerin bilinçlendirilmesi ve örgütlenmesinde etkin olarak kullanılması gereken malzemedir. Sorun bunları doğru ve etkin biçimde kullanabilmektedir. Ve kitlelerin bilinçlenmesi ve yine örgütlenmesinde kitlelerin öfkesini doğru adreslerde ve doğru hedeflerde patlatmaktır. Ancak, bu yönelim ve pratik kitlelere doğru adresi gösterecektir. Devletin faşist şiddetine karşı onu yıkacak devrimci zorun kullanılması, etkin bir propaganda ve güçlü bir örgütlenme için gereklilik değil, zorunluluktur.
