Öyle bir kavga ki bu. Kavganın özneleri, yaşamı da ölümü de gürül gürül yaşıyor, gürül gürül paylaşıyor. Nehirler gibi coşku dolu olan bu yaşamı, en iyi yine onlar gibi yaşayanlar anlatıyor…
Özgür (Ali Kemal Yılmaz)’ün 21 Ekim 2015 tarihinde Mercan’da ölümsüzleşen Şahverdi şehitleriyle ilgili yoldaşlarına yazdığı mektupta ifade ettikleri, bugün onun pratiğinde yaşam buldu.
Ali Kemal Yılmaz, mektupta yazdığı gibi onların ardından hep kendini eksik hissetti. Ölümsüzleşenlerin bıraktığı boşluğu, pratiğiyle tamamladı. Bağlılığın, sevginin, güvenin, coşkunun, fedakarlığın en güzelini onlar gibi yaşayarak ve onlar gibi ölerek gösterdi…
“Merhaba yoldaşlar;
Öncelikle şehit yoldaşların ardından ne denebilir bilmiyorum kelimeler boğazıma takılıyor ve söylemek istediğim birçok şeyi ifade edemiyorum. Sadece onları sevmekle ilgili değil sorumluluk sahibi olmakla da ilgili…
Yoldaşların şehit düştüğü yer vadinin girişi. Sonrasında düşman kısmi bir operasyonla vadideki noktalara da giriyor. Sabah saat on gibi de Skorskylerle gücünü çekiyor. Anladığım kadarıyla gücü Dersim merkeze götürüyor. Düşmanın istihbarat çalışmalarından doğru bir operasyon-pusu hazırladığı belli. Yoldaşların hattı üzerine önceden yerleşmiş. Sanırım yoldaşlar köye girerken görüntülerini alıyor, sonrasında hattın üzerine pusuya yatıyor. Neredeyse sıfır mesafeden bir pusu gerçekleştiriyor.
Yoldaşlar, şehitlere sahip çıkmak biraz da yarım bırakılan görevleri yerine getirmek değil midir? Bunu yapmaya çalışmak bence bugün çok önemlidir.
Yoldaşlar, en sevdiklerimizi kaybederken yaşamak bence en büyük acıdır. Ve biz bu acıyı yaşamaya devam edeceğiz. Neyi bir kez daha anlıyorum biliyor musunuz. Savaşın içinde kurulan arkadaşlık ve yoldaşlıkların değeri daha fazla gibi geliyor bana. Savaş başka bir şey olduğu gibi bağlılık ve yoldaşlıklar da başka bir biçimde oluyor. Burada kaybetmek, ayrı düşmek başka oluyor. Burada sevmek bir başka oluyor. Bunu bir kez daha anladım. En uzak ve soğuk olduğun yoldaşın kaybı bile sanırım çok derin bir acı bırakacaktır ve telafisi olmayan bir acı…
Şimdi bir yanımız eksildi. Ama yapmak istediklerini yapacak birileri olacak, buna biz de dahiliz. Ve ben başka hiç kimseyi onları sevdiğim gibi sevemeyeceğim. Onlara olan özlemimi başka hiçbir yoldaşla dolduramayacağım. Çünkü her yoldaş, kendine özgü bir yer kaplıyor bu mücadelede ve yoldaşlıkta. Geçen gün bir evde sordular nasıldılar diye? İnsanların yüzüne bakarak anlatamadım…
Sorumluluk ağır yoldaşlar, buna yakışır bir duruş sergilemek en çok da bu yoldaşlara layık olmak istiyorum. İnsanlar “boşuna öldüler“ demesin diye uğruna savaştıkları şeyleri gerçekleştirmek istiyorum. Bunu bireysel bir iddia olarak algılamayın. Bence bu örgütün önündeki en değerli görevdir. Sonuçta bu yoldaşlar halkın en değerli evlatlarıydılar. Bir Sefkan’ı, bir Yurdal’ı, bir Ünal’ı düşünmek tek başına yetmiyor. Onları bir savaşçı, bir militan, bir kadro olarak düşününce insanın yüreği daralıyor. Halkımız ne çok şey kaybetti, biz ne çok şey kaybettik. Yerleri belki pratik olarak dolabilir ama manevi olarak ve tarih sahnesindeki yerlerini kim doldurabilir. Ama hep söyleriz ya idealleri yaşayacak…
Yoldaşlar bir kez daha ifade etmek istiyorum; biz TİKKO‘da mücadele yürütüyoruz. Ve direkt savaş alanı olarak tarif edilen gerilla alanındayız. Çok büyütülecek bir şey değil belki ama maneviyatı başka; sevgisi, hüznü, acısı ve değeri başka. Savaşın içinde her şey başka oluyor. Anlam veremediğimiz bir çok kural, kaide oluyor ya bunlara da insan anlam veremiyor başta. Sonra yaşadıkça yani birçok şey aydınlanıyor yavaş yavaş ve böyle de olması gerekir diyorsun. İşte böyle oluyor. İnsan ne diyeceğini, nasıl tarif edeceğini bilmediği duygular yaşıyor böyle zamanlarda. Ama her şehadet bir aydınlanmayı ve bir sınanmayı da beraberinde getiriyor. Daha ifade edecek çok şey var ama bunlar yeter sanırım… Daha ne diyeceğimi bilmiyorum zaten… Oradaki yoldaşları tek tek kucaklıyorum ve her birini tek tek ne kadar çok seviyorum bilemezsiniz. Bu belki de şehit yoldaşların vasiyetidir. Birbirimizi sevmek ve değer vermek zorundayız.
Acımız büyük yoldaşlar, intikam andımız da intikamımız da o ölçüde büyük olsun.
Sizlere iyi ve zaferle dolu savaşlar dilerim.
Devrimci selam ve saygılar/Özgür-31 Ekim 2015
ÖZGÜR (ALİ KEMAL YILMAZ)’ÜN KALEMİNDEN ŞAHVERDİ ŞEHİTLERİ
Ünal Yoldaş (Cengiz İçli)
O, partide tüm insanlığın en yüksek değerlerini görerek örgütlendi. Adalet ve mutluluğun ancak TKP/ML ile sağlanacağına inandı. Ve tüm uğraşı TKP/ML’yi layık olduğu yerde görmek uğrunaydı. Bu nedenleydi bilime sarılışı, bilgiye susayışı, onu sabahın köründe kitap okurken ve notlar alırken görmek, okuduğu bir kitabı yoldaşlarıyla tartışır ve sonuçlar çıkarırken görmek sıradan bir şeydi. En büyük eksikliğimizin teorik yetersizliklerimiz olduğuna inanan yoldaşlardandı. Uğraşı, bunda yeterlilik sağlamaya çalışmaktı. Hastalıklar, yokluklar, kişisel zorlanmalar onu yıldırmadı. Tüm benliğiyle devrime bağlı, tüm benliğiyle Partizan olarak şehitler kervanına katıldı.
Yurdal Yoldaş (Hakan Çakır)
O bir çağlayan coşkusu ve bir pınarın sadeliğini yaşamına sığdırmayı bildi. Kendine has özellikleri ve emekçi karakteri ile halkın sevgisini kazandı; partiye ve bağlılığıyla da saygısını…
Onu anlatmaya hiçbir zaman kelimeler yetmez. Sadece bir kısmını anlatabiliriz. Onun içindeki yücelikleri ise ancak Onu hatırlayarak ve özümseyerek yaşatabiliriz. Yurdal yoldaş, gerillada devrimci duruşun, zorlukları alt edişin, kendini yenilemenin ve örgütün ayakları üzerinde yükselmesinin adı olarak tarihteki yerini alacaktır.
Sefkan Yoldaş (Özgüç Yalçın)
“Söz istemez,
Yaşlı göz istemez,
Çelenk, melenk lazım değil.
Susun!
Sıra neferi uyusun…”
Sen, Sefkan yoldaş! Tarihimizin en güzel örnekleri arasında yerini aldın çoktan. Sıradan değil, şaşmaz bir sıra neferi oldun. O tarihsel anın, bir gün geleceğini bilerek kendini hazırladın hep. Tanığıyız bunun. Sefkan yoldaş sen; sadece son çarpışma anında değil ama o ana kadar içsel ve dışsal tüm zorlanmalara karşı mücadeleye sarılmanın cisimleşmiş halisin. Senden sonra on dört yoldaş daha savdı sırasını yoldaş. Ve sen rahat uyu. Bilesin ki omuzlarından bıraktığın yükü taşıyacak yoldaşların bitmedi daha. BİTMEYECEK DE!
